Van het een op het andere moment veranderde het leven van Herman door niet-aangeboren hersenletsel. Samen met begeleider Romy en stagiaire Israa ontdekt hij bij Middin op de Melis Stokelaan zijn nieuwe grenzen. ‘Ik veranderde mijn mindset en werk hard om mezelf steeds meer uit te dagen.’
Herman (57) kreeg tijdens het persen van sinaasappels een ‘black out’. Hij werd naar in zijn hoofd en kreeg vlekken over zijn hele lichaam. Hij voelde zich duizelig en moest gaan zitten. Na dit voorval wilde Herman verder gaan met het dagelijkse leven, maar dit lukte niet meer. Thuis vond hij het ineens erg druk met zijn vrouw en zijn tienerkind. Als iedereen thuis was, werd Herman overmand door de vele geluiden en informatie door elkaar. Het ordenen van de informatie verliep ook niet meer goed. Na verschillende doorverwijzingen en onderzoeken is hij uiteindelijk bij een neuroloog terechtgekomen.
Niet-aangeboren hersenletsel
De neuroloog heeft een neuropsychologisch onderzoek afgenomen. Uit dit onderzoek bleek dat de klachten gelijk zijn aan dat van iemand die een beroerte heeft gehad. Bij Herman werd blijvende vergeetachtigheid en niet-aangeboren hersenletsel (nah) geconstateerd. Voor Herman een nieuwe situatie waar hij erg aan moest wennen. Herman vertelt: ‘Ik had allereerst zoveel vragen, zoals wat betekent dit voor mij en kan ik nog werken? Hoe ziet mijn toekomst eruit? Gaat dit over?’
Veranderingen
Voor Herman was wel duidelijk dat er veel was veranderd. Hij vertelt over een ervaring tijdens het autorijden: ‘Geluiden van de regen op het raam, radiostemmen op de achtergrond, gebrom van de motor, het verkeer moeten volgen en de geluiden van andere auto's. Het schreeuwde allemaal tegelijk in mijn hoofd. Ik ging steeds zachter rijden om bijvoorbeeld het motorgeluid te dempen. Het lukte me steeds minder goed om het allemaal te volgen.’
Breuk in levenslijn
Na heel wat jaren vechten tegen de ‘nieuwe ik’ heeft Herman zichzelf langzaam weer een beetje leren kennen. Tegelijkertijd is dit nog steeds elke dag een gevecht voor hem. Inmiddels heeft hij geleerd dat er een breuk in zijn levenslijn is ontstaan. Er is een Herman voor het letsel en een Herman na het letsel. Hij vertelt: ‘De Herman voor het letsel ken ik nog goed, daar ben ik groot mee geworden. Maar nu heb ik te maken met nah en kan ik niet meer hetzelfde als eerst. Dit accepteren vond ik moeilijk, want hoe accepteer je jezelf als een nieuw iemand met beperkingen?’
Een nieuwe daginvulling
Het heeft uiteindelijk vier jaar geduurd voordat Herman de stap naar Middin de Melis Stokelaan wilde zetten, waar hij een nieuwe vorm van daginvulling kreeg. Alles op de Melis Stokelaan is aangepast op hulp voor mensen met nah. Prikkels worden verminderd, lichten en geluiden zijn gedempt, de groepsgrootte is aangepast en er is een groep van zorgprofessionals met deskundige kennis van nah. ‘Ik heb zolang mogelijk geprobeerd om te blijven werken, maar dit kostte me zoveel energie en kracht’, vertelt Herman. ‘Het ging niet langer. Dat vind ik moeilijk om te accepteren. Ik ging van een zelfstandige man die met zijn werk geld verdiende, naar een situatie waarin ik een andere daginvulling moest zoeken. Ik veranderde mijn mindset: ik ben mijn dag niet aan het invullen om maar bezig te zijn, maar ik ga mijn lichaam verzorgen door te sporten. Ik ga prikkels opzoeken en toetsen hoe dit gaat.’
Op de foto is Herman aan het sporten onder begeleiding van Israa.
Persoonlijke doelen
Het lukte Herman om zichzelf uit te dagen en doelen te stellen met de sportapparatuur. Hij wist precies wat hij wilde en hij stelde zijn eigen grenzen en uitdagingen. Een van zijn begeleiders Romy Feuerberg vertelt: ‘We hielpen Herman in de zoektocht naar zijn nieuwe ‘ik’ en bekeken met hem hoe hij het dagelijks leven weer zin kon geven. Door een nieuwe daginvulling op de Melis Stokelaan konden we samen met Herman werken aan zijn persoonlijke doelen. Zijn vrouw, die thuis mantelzorger was, werd hierdoor ook een beetje ontlast.’
Overprikkeling
Herman en Romy werken ook nu nog samen aan onder meer de klachten die hij heeft van overprikkeling. Romy vertelt dat Herman elke dag de balans hierin zoekt. ‘Herman vindt het soms lastig om te bepalen wanneer hij zichzelf overvraagt. Hij maakt gebruik van een rustruimte die we op de Melis Stokelaan hebben. Dit geeft hem tussen de activiteiten door even een moment om de overprikkeling tegen te gaan. Hij geeft ook aan dat hij moeite heeft met de sociale interactie binnen de groep en de energieverdeling. We werken hier samen aan en zien dat hij vooruitgaat. Herman zwemt wekelijks en het lukt hem nu ook om meer dagdelen naar de Melis Stokelaan te komen.
Doorzetter
Romy voegt tot slot toe: ‘Herman is een doorzetter. De eerste keer dat hij weer op de fiets stapte, werd hij duizelig. Hij gooide de handdoek niet in de ring maar is doorgegaan. Inmiddels fietst hij zonder duizelig te worden. Taken die een hoge coördinatíe vragen van de samenwerking met de ogen, het lichaam en de hersens, zijn nog te veel voor hem en zorgen vaak voor een duizelig gevoel. Op de Melis Stokelaan hebben we hiervoor een handig hulpmiddel ‘de Silverfit’. Dit middel meet de oog- en lichaamscoördinatie. Hiermee kan Herman dit langzaamaan verder opbouwen en werken aan zijn persoonlijke doelen.’
