Anne staat ondanks haar beperking midden in het leven. Met dank aan haar ouders, zus en de hulp in het gezin van Middin.
Zodra Lotte binnenkomt, kruipt Anne naar haar tas met speelgoed. Lotte is de gezinsbegeleider die hulp en ondersteuning biedt in het gezin van Marleen en Frank, de ouders van Anne. ‘Lotte en Anne hebben een sterke band. Een vast gezicht is belangrijk voor Anne’, vertelt moeder Marleen. Wekelijks komt Lotte bij het gezin thuis om aan Annes ontwikkeling te werken. Dat doet ze onder meer via de methodes Early Intervention en Kleine Stapjes. Samen doen Anne en Lotte oefeningetjes. Motoriek, spraak. Anne zet kleine stapjes vooruit. ‘Soms hoop je dat het sneller gaat’, zegt Marleen. ‘Maar Anne zét ze wel, die stapjes. Dat geeft vertrouwen. Aan haar én aan ons.’
Aandacht voor het totale gezin
Anne heeft het syndroom van down. Dat was een verrassing bij de geboorte. ‘Je komt direct in een heel andere wereld terecht’, zegt vader Frank. ‘Gelukkig is dat ook een wereld waarin we als gezin begeleiding krijgen. We kregen al snel de tip om de hulp in het gezin van Middin in te schakelen.’ Er is bij die begeleiding ook aandacht voor Annes positie in het gezin. Marleen: ‘Er werd al snel gevraagd naar wat Annes beperking deed met mij, Frank en Annes oudere zus. We hebben daar veel over gesproken. Dat heeft ons geholpen en rust gegeven. Want hoe je het ook wendt of keert, het heeft impact op het gezin. Het is een verrijking, maar het geeft soms ook stress. Praktisch en emotioneel.’
Midden in het leven van Anne
Anne is honderd procent lid van het gezin. Er wordt samen geknuffeld en gestoeid. En ze luisteren samen naar liedjes die Anne leuk vindt. Frank: ‘Ook gaat Anne gezellig met ons mee op vakantie. We zijn fan van Duitsland en gaan daar regelmatig heen. Anne gaat graag met ons mee zwemmen, maar ook in de speeltuin vermaakt ze zich. Midden in het leven, daar gaan we voor. Daarom gaat Anne ook naar een reguliere kinderopvang.’
Voor zichzelf opkomen
Voor Marleen en Frank is het eenvoudig om te zien hoe het met Anne gaat. ‘Haar mimiek laat weinig ruimte voor verbeelding’, grijnst Marleen. ‘We zien aan haar gezicht heel goed hoe Anne zich voelt. Ze is een vrolijke, maar ook een eigenwijze en pittige tante.’ Frank knikt. ‘Voor ons is dat soms aanpoten. Maar dat pittige heeft ze juist nodig om ver te komen in het leven. Omdat ze zich minder snel ontwikkelt dan andere kinderen. Wij vinden het alleen maar goed dat ze voor zichzelf opkomt.’